"Nie czyn lecz myśl stworzona z przyczyny..."
W myśl starej felernej zasady jak co roku już od wielu setek pokoleń odbyć musi się jak zwykle o tej porze poważne przemyślanie. Nie jest to jakieś sztucznie wymyślone wydarzenie żeby skłonić ludzi do myślenia po prostu wszyscy ludzie w fortecy zawsze myślą o tej porze roku o rzeczach ważnych i o tym co robić ze swoim dalszym życiem. Niektórzy na kilka dni zamykają się sami w swoim pokoju, inni wychodzą do lasu na długie spacery, jeszcze inni muszą na chwilę wyjechać a są i tacy, którzy to tego właśnie potrzebują towarzystwa. Okres ten jest jednak dla większości trudny i bardzo melancholijny. Po kończącej się powoli ponurej zimie zbliża się bowiem na razie powoli ale skutecznie lato, które jak zwykle w mniejszym lub większym stopniu zmieni nasze życie i codziennie wykonywane czynności na zgoła inne niż te, które robimy zimą. Wiele osób twierdzi, że jeśli właśnie teraz nie zajmiemy się porządkowaniem swojego życia i tego co nabałaganiło się w nim w czasie zimy posprzątać to nie będziemy mogli spokojnie i odpowiednią ilością szczęścia spędzić lata. Ileż w tym prawdy za pewne właśnie sam rozmyślasz. Co bowiem jeśli teraz nie wybierzemy odpowiedniej drogi, nie pójdziemy w odpowiednie miejsce lub do odpowiedniej osoby. Czy wtedy nadchodzące lato będzie mogło równać się z latem poprzednim? Teraz jest czas, żeby znaleźć sobie jakieś zajęcie. Nie masz żadnego hobby albo potrzebujesz nowego? Nie zwlekaj szukaj go już teraz! Jakaś sprzeczka ze znajomymi, koleżanka zabrała twoją pomadkę? Wyjaśnijcie to sobie teraz jak szanujący się forteczaninie! Jeśli z kimś się chcesz pokłócić to w sumie też no bo jak właśnie to wymyślisz to jaki problem. Jest taka piękna pogoda, że chyba pójdę sobie na spacer...
Dawno, dawno temu w Felernej Fortecy wybuchł konflikt. Ludzie, którzy byli najlepszymi z najlepszym znajomych nagle z przyczyn, których nie znam lecz się domyślam pokłócili się i przestali się do siebie odzywać. Każdy poszedł w swoją stronę i znalazł sobie innych znajomych, z którymi udawał, że jest szczęśliwy. Każdy z nich tęsknił na dawną paczką ale każdy się zaparł i nie chciał się do siebie odezwać. Świeciło wtedy piękne słońce, wszyscy chcieli spędzać jak najwięcej czasu na świeżym powietrzu. Rozbici znajomi z dawnej paczki mieli w fortecy swoje ulubione miejsce na spotkania, w którym nikt im nigdy nie przeszkadzał bowiem wiadomą rzeczą było to, że miejsce to należy do nich. Po kłótni nie mogli znaleźć swojego miejsca na dworzu więc każdy brał swoją nową grupkę znajomych i udając szczęście gnał z nimi właśnie w tamto miejsce by zdążyć tam się dostać zanim inni byli znajomi zrobią to samo ze swoją nową grupką. Było o co walczyć bowiem piękny to był wręcz rajski zagajnik na obrzeżach Fortecy. Zasłonięty pięknymi, bujnymi krzewami, ze wspaniałą świeżą zieloną trawką na której stała śliczna ławeczka z ilością miejsc idealną dla wszystkich. Kwitły tam piękne bzy, ćwierkały ptaszki i nie było mowy o żadnym miejskim zgiełku. Każdy kochał to miejsce i budziło ono w każdym piękne wspomnienia z nim związane. Jednak co było im po tak pięknym miejscu jak w towarzystwie na siłę dobranych znajomych z udawanym uśmiechem na twarzy siedzieli tam na zmianę pojedynczo ludzie z dawnej paczki i rozmawiając rozmyślali tylko o swoich dawnych znajomych, których nadal kochali tak samo jak to piękne miejsce. Każdy kwiatek i krzaczek przypominał tam jakąś historię. Ciężko było im się pogodzić z tak ogromną stratą. Każdy czekał na jakikolwiek ruch ze strony znajomych jednak nadal się takiego ruchu nie doczekali. Ich historia trwa dalej. Póki żyją zapewne każdy z nich do końca będzie czekał...
W milczeniu łkaj zwiększając ból
W przestrzeni pustej uwięziony
Z zapartym tchem obserwuj szczęście
Oddalając się w mrok snów
Nie próbuj wziąć głębszego wdechu
Zadławisz się chciwością dóbr
Sprzeczaj się z twą samotnością
Zatracając resztki słów